ႏွစ္ႏွစ္

သူ႔စဥ္းစားပံုကို အိမ္ျပင္ဘက္ထုတ္ၿပီး ေနလွန္းရတယ္။ ခဏအၾကာ က်ီးကန္းေတြ စားခ်င္စဖြယ္ ျဖစ္လာေတာ့မွ စာေျခာက္ရုပ္ကို သူ႔ေဘးနားမွာ ေထာင္လိုက္တယ္။ အႏူေတာမွာေတာ့ သူဟာ လူေခ်ာ။ ေရာင္ဝါေနမင္းကို ပိတ္ဖံုးကာလိုက္တဲ့ တိမ္သလႅာမည္းမည္းေတြဟာ အဝိဇၨာပဲ။ အဝိဇၨာရဲ႕ အရိပ္ေအာက္မွာ ငါတို႔ ေက်နပ္ေပ်ာ္ရႊင္ၾကရတယ္။ ဒါေပမယ့္ စပ်စ္သီးခ်ဥ္တာကိုလက္ခံႏိုင္ၿပီး ေဂြးသီးငန္တာကို အျပစ္လို႔ထင္ေနတုန္းဆိုရင္ေတာ့ လူတန္းစားတိုက္ပြဲဟာ ဆက္ရွိေနဦးမွာပဲ။ စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ျဖစ္ခ်င္ရင္ ေကတီဗီသြားေပါ့လို႔ က်ီးကန္းေတြက တအားအား ေအာ္ျမည္ေနၾကတယ္။ ငါးလက္မေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ေပါ့။ ဘုရား႐ွင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီးရဲ႕ တစ္ဝက္ကို မင္းဘယ္လိုေတြေတာင္ စဥ္းစားလိုက္တာလဲလို႔ ျပန္လွန္ေမးခြန္းထုတ္ဖူးလား။ ရႊံ႕နဲ႔မံထားတဲ့ အိပ္မက္ဟာ ငွက္ေခ်းနဲ႔ ပတ္တီးရိုက္တာကိုပါ ထပ္ခံလိုက္ရတယ္။ အခုမ်က္စိေ႐ွ႕မွာ ႏွစ္ခါျပန္ပ်ံသန္းသြားတဲ့ က်ီးကန္းကို စိတ္က ေလးခြနဲ႔ လွမ္းပစ္မိတယ္။ ဒုထမင္းခ်က္ရာထူးနဲ႔ ပုဆိုးကို မၿပီး မီးဖိုေခ်ာင္ထဲ သူဝင္သြားတယ္။ ငယ္စဥ္ကဖတ္ခဲ့ဖူးတဲ့႐ုပ္ျပစာအုပ္ထဲက ေတာင္က်ေရတေဝါေဝါဟာ ေန႔စဥ္ဘဝထဲအထိ အ႐ွိန္အဟုန္မပ်က္ဆက္လက္စီးဆင္းေနတုန္းပဲ။ ျမစ္တစ္ျမစ္ဟာလူတစ္ေယာက္ကို ႏွစ္ခါေရမခ်ိဳးေပးႏိုင္သလိုေပါ့။ ေကတီဗီတစ္ခုမွာ လူေယာက္ဟာ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို ၂ခါမဆိုႏိုင္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ေကတီဗီသြားရင္ ႏွစ္ေယာက္သြားၿပီး တစ္ပုဒ္ထဲကို အတူတူဆိုဖို႔ ၾကိဳးစားရတယ္။ ၿပီးေတာ့ သီခ်င္းေရြးဖို႔ နည္းပညာအေၾကာင္းနားလည္တဲ့ ေကာင္မေလး ၂ေယာက္ေလာက္ကို ထပ္ေခၚရျပန္တယ္။ လိေမၼာ္သီးနဲ႔လိေမၼာ္ေရာင္ ဘယ္သူကအရင္ျဖစ္ခဲ့သလဲ ဘုရားကပိုသိမွာပဲ။ ဆိုေတာ့… ၂၁ ရာစုရဲ႕ ၾကပ္ခိုးေတြ၊ ပင့္ကူအိမ္အၿပိဳအပ်က္ေတြၾကား ဘုရားေတြကိုပဲ သနားေနမိေတာ့တယ္။ ဦးခ်လိုက္ ဦးခ်လိုက္လို႔ အထက္က အသံတစ္သံထြက္လာတယ္။ သစ္႐ြက္ေတြထူပိန္းေနေတာ့ ဘယ္သူဘယ္ဝါဘယ္ေကာင္ဆိုတာ မသိရဘူး။ အေဒၚက ေအာင္ဆန္းသူရိယေဒၚေခြးမဆိုေတာ့ အံၾကိတ္ထားတာ အသံမထြက္ဘူး။ ဦးပဲ ေခၽြးေတြထြက္တယ္၊ ၿပီးေတာ့ ေမာသြားတယ္။ မ ထားတဲ့ ပုဆိုးစကို လက္လႊတ္လိုက္ၿပီးတဲ့ေနာက္ က်ီးကန္းေသကို ေရေႏြးဆူဆူနဲ႔ေလာင္းၿပီး အေတာင္ေတြကို ႏႈတ္ရတာလည္း တရားထိုင္ျခင္းတမ်ိဳးပဲလို႔ ငါေတြးမိတယ္။ ငါေတြးေတာ့ ငါပုဆိုးကၽြတ္သြားတယ္။ ဝါးတံေလ်ာက္နဲ႔ သြယ္ထားတဲ့ ေတာင္က်ေရဟာ မီးဖိုေခ်ာင္ေနာက္ဖက္က ေက်ာက္ကန္ထဲ ေအးစက္စက္နဲ႔ က်ေနတယ္။ ႏြားမအုပ္ထဲဗိုလ္လုပ္ေနတဲ့ ႏြားကုပ္တစ္ေကာင္ရဲ႕ စဥ္းစားဆင္ျခင္သံုးသပ္မႈအၿပီး ငါတို႔ေက်နပ္ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ၾကရတဲ့ အဖိုးအခ… အရစ္က်ျပန္ဆပ္ရေပမေပါ့။ လူေခ်ာေတြ ဝင္ေငြေကာင္းတဲ့ေခတ္ပဲေလလို႔ ဘီးက်ဲတစ္ေပြ ေျပာခဲ့ေပမယ့္ ဘယ္သူမွ သတိမရေတာ့ဘူး။ သမိုင္းဆိုင္ရာ ဆင္းရဲမႈေတြထဲမွာ ဘယ္သူက အၾကာႀကီးေနခ်င္မွာလဲ။ ၃၈ ျဖာမဂၤလာမွာ အေသဝနာစဗာလာနံဆိုေပမယ့္ မိမိကိုယ္သာကိုးကြယ္ရာပဲမဟုတ္လား။ ေျပာစရာကေတာ့ကုန္ၿပီ မိုက္ကိုေသခ်ာကိုင္ၿပီး စခြင္မွာေပၚလာသမွ် စည္းဝါးနရီမွန္ေအာင္ဆိုဖို႔သာပဲ ခ်စ္သားတို႔ လို႔ စာေျခာက္ရုပ္က ေလထဲေျမာက္တက္သြားရင္း ေျပာတယ္။

သိုးထိန္း (အႏၲိမ)၊ ၾကက္သြန္
ေမ ၁၅၊ ၂၀၁၉